Op de levensweg van mensen
in de stormen van de tijd
blijft de geest van liefde stromen
eeuwige liefde die bevrijdt

In overgave en vertrouwen is mijn lieve mama, mijn zus en onze sprankelende vriendin aan het eind van haar levensreis gekomen.



ANJA MEESTER

07-05-1960 17-12-2011


moeder van Roel Meester

zus van Martin Meester

Marjolein Mokveld-Kleian
John Zandbergen
Marja Menses
Monique Bruin
Sjaak Groen
Annet van der Burg
Bert Jong

Anja is thuis

Er is gelegenheid om thuis afscheid van haar te nemen op dinsdag 20 december tussen 19.00 en 20.00 uur op de Gruttolaan 49 te Schagen.
De crematieplechtigheid zal plaatsvinden op woensdag 21 december om 16.00 uur in crematorium Schagen, Haringhuizerweg 3. Aansluitend is er gelegenheid tot condoleren.

Vrijdag 16 december 2011

Korte update:

Anja heeft (naar omstandigheden gemeten) een goede nacht gehad.

Groet,
Roel

Donderdag 15 december 2011

Lieve Mensen,

Woensdag 14 december is er een gesprek geweest met de oncoloog waaruit bleek dat verdere behandeling niet langer zinvol was. Dit, samen met de snelle achteruitgang van mijn moeder's gezondheid, heeft tot bepaalde concrete beslissingen geleid.

Tijdens het gesprek vandaag met Dokter Hendriks, oncoloog, waarvoor mijn moeder al te zwak was, is gezamenlijk besloten om het voor mijn moeder zo dragelijk mogelijk te maken. Hierdoor zijn wij vanmiddag begonnen aan het laatste deel van mijn moeder's reis. Dit laatste deel van de reis leggen wij in besloten kring af. Ik hoop dat jullie hiervoor begrip hebben.

Mocht je willen reageren dan kan dat op deze blog of je kunt een bericht sturen naar het huisadres van mijn moeder.

Liefs,
Roel

Vrijdag 24 november 2011

Dag allemaal,

Even een update. Ik lig nog steeds in het ziekenhuis. Het wachten is op het moment dat mijn darmen hun werk (zonder hulp) weer doen. Daarbij moet ook de chemo z’n werk doen. Inmiddels twee keer gehad. Zonder last van ook maar één bijwerking. Dus kom maar op met de derde….

Donderdag a.s. krijg ik een scan. Vrijdag a.s. nieuwe chemo. Hopelijk ook uitslag van de scan. Superspannend.

Het bezoekrooster bevalt nu goed. Minder ruimte voor spontane bezoekjes maar ik heb wel veel meer ruimte en energie voor iedereen die komt. Dank voor alle liever berichtjes / mailtjes / kaartjes.

Tot later.

Liefs,

Anja

Bezoek Anja, 22-11-2011

Lieve allemaal,

Anja vindt het erg leuk bezoek te ontvangen. Doordat ze afgelopen weekend haar tweede chemo heeft gekregen is haar weerstand ontzettend laag geworden. Mocht je verkouden zijn, hoesten of grieperig voelen, heeft Anja liever dat je nu niet komt maar op een andere dag.

Veel liefs van Anja
(Marja)

14-11

Dag allemaal,
Marja zal voorlopig de bezoeken regelen bij mijn moeder. Jullie kunnen haar mailen op marjamenses@hotmail.com en anders liever smsen dan bellen.
Liefs en groetjes Roel

12-11-'11

Dag allemaal,
Mijn moeder ligt zoals de meesten misschien al weten al even in het ziekenhuis en zal daar voorlopig nog verblijven. Ze is erg moe en kan beperkt bezoek ontvangen, wij zijn nog bezig met een rooster te maken en een contactpersoon aan te stellen om het bezoek te coördineren. Mijn moeder vind het mailtjes en smsjes krijgen erg leuk, maar heeft niet de energie om iedereen te antwoorden.
Namens mijn moeder heel veel liefs en groeten aan iedereen.

Vrijdag 4 november 2011

dag allemaal,

Na de euforie van het nieuws 7 okt. ben ik een week op vakantie in Egypte geweest. Heeeeeerlijk. Precies waar ik op hoopte; zon warm (niet te heet) en niets hoeven. Heb veel tijd doorgebracht op een bedje onder een palmboom. Heb gesnorkeld, gevaren, geklaverjast, gerust, gelachen etc. De Nederlanders waren in de minderheid; de Egyptische kust wordt overspoeld door Russen.
Een bijzondere kennismaking; ik keek mijn ogen uit. Lig ik lekker op mijn bedje, komen er allerlei heel bijzondere (lees vooral bijzonder groot en breed) gedaantes langs. Ik kon er niets aan doen, maar merendeels van de tijd lag ik echt met open mond te gapen naar de parade die aan mijn neus voorbij trok. Maat 48 en nog veel groter (echt, ik overdrijf niet. Deze keer niet) Zonder gene, gepropt in een tanga met tijgerprint. Met heel veel bling-bling. s' Avonds dezelfde maat gehuld in kleine-korte ultra mini-rokjes, super strakke leggings van glim-stof (strak gaat vanzelf als maat xxxxxxl wordt gepropt in medium size). De nationale haardracht in Rusland is wit-gebleekt met uitgroei. Stiletto-hakken, ja ook naar het strand. Ik heb serieus heren gezien, super xxxxxxl, in eveneens miniscule zwembroekjes die je in eerste instantie niet eens ziet, zo klein (er er hangt ook nog van alles over heen). En de hele dag door alcohol drinken, te beginnen na het ontbijt met wodka, bier etc. Ze worden er alleen wat luidruchtig van. Erg vermakelijk. Je zou gewoon eens naar Egypte moeten gaan (hoorde overigens dat ze ook al in grote getalen in Turkije zijn gesignaleerd)

Maar nu ben ik weer thuis. En ziek. Opnieuw. Lig al bijna week in ziekenhuis. Erge buikbijn. Verstopping en dan weer diarree. Ik hoopte zelfs op een Egyptisch virus. Maar nee hoor, tumoren op mijn buikvlies zijn opnieuw actief. Vandaag wordt het offensief ingezet. Ik krijg zware chemo-kuur, 2 dagen (en nachten) aan infuus, hoge dosering in een keer. Over een uurtje is het zover. 'We gaan een dreun uitdelen' aldus oncoloog. Gatver de gatver. Bereid me voor op misselijkheid en andere narigheid. Waarschijnlijk mag ik zondag, anders maandag weer naar huis.

Ik ben er nog niet aan toe om te schrijven hoe dit voor me is, hoe het voelt. Ik aanvaard dat ik in een situatie zit die zo veranderlijk en onvoorspelbaar is, dat ik niets ander kan dan meebewegen en zien / laten gebeuren wat er zich aandient. Klinkt makkelijk en is ook makkelijk. Ik zie wel, hou jullie op de hoogte

liefs en tot later, Anja

Op de valreep, voor mijn vakantie, het laatste 'nieuws':

Maandag 24 oktober heb ik een afspraak in het Anthonie van Leeuwenhoek. Dan hoor ik hopelijk dat ik in aanmerking kom voor de operatie/ behandeling aldaar. Het blijft dus spannend. Gelukkig heb ik volgende week genoeg afleiding; ik ga een week naar Egypte. Komende week lig ik in een hangmat onder een palmboom of ga ik snorkelen of bootje- varen of gewoon op een strandbedje met een goed boek. In ieder geval heel veel zon, en die heb ik afgelopen zomer zoooo gemist. Komende week dus geen berichten van mij. Ik ben per mail gewoon bereikbaar mocht er nieuws zijn dat je mij niet wil onthouden...

liefs en tot na 23 oktober, Anja

Vanmiddag werd ik gebeld door mijn oncoloog. Ik ben gisteren besproken in 'oncologen-overleg'. Positief is dat het oncologenteam van zowel het mca al het vu unaniem van mening is dat ik in aanmerking kom voor de operatie. Het team van het Anthonie van Leeuwenhoek, waar de operatie zal worden uitgevoerd, wil mij eerst zelf zien. Ook willen zij mijn dossier ( mn de scan) eerst bestuderen. De stukken zijn inmiddels onderweg zegde mijn oncoloog mij toe. Morgen word ik gebeld door AvL voor een afspraak. Die zal naar verwachting op korte termijn plaatsvinden.

Mijn oncoloog schat mijn kans positief in, met een slagje om de arm want het AvL beslist....maar hij beloofde mij voor me te zullen duimen. Ik begreep dat de operatie zo specialistisch is dat deze slechts op 2 plaatsen in Nederland kan worden uitgevoerd. De weg naar volledige genezing heeft een grotere kans van slagen middels deze operatie. Dus....duim voor mij. Morgen meer. Het blijft nog even een 8-baan-gevoel.

liefs Anja

Hallo allemaal

Het is nog maar 5 maanden geleden dat ik de verpletterende diagnose hoorde; darmkanker met uitzaaiingen. Ongeneeslijk en niet operabel. Ik herinner mij de schok en vervolgens de beleving 'dit gaat niet over mij, dit kan niet'. Vervolgens daalde de boodschap in en kon ik niet anders dan mijn leven zo goed en kwaad als het kon, weer oppakken. Dat viel niet altijd mee, de chemo viel me zwaar.

Het is nog maar 2 dagen geleden dat ik de uitslag van de meest recente scan hoorde. Vrijdag jl vertelde de oncoloog mij dat er op de scan geen enkel spoor van een tumor meer te herkennen. Geen tumor, geen uitzaaiing; helemaal niets. Ongeloof, verpletterend, een gelijke beleving als 5 maanden terug :'dit kan niet, gaat dit echt over mij'. Ja dus, verzekerde de oncoloog mij. Zeldzaam zoals mijn lichaam heeft gereageerd op de chemo. Zelfs voor de oncoloog ongekend en zeldzaam.

Voor mij een wonder. Ik kan het amper bevatten. Geen kanker. Weer een perspectief hebben. Deuren die ik dicht had gedaan weer openen. Werk, relatie, vakantie, kerst, de verjaardag van mijn zoon meemaken, mijn eigen verjaardag weer vieren en.. ik kan het nog steeds niet bevatten.

Hoe kan ik het jullie dan uitleggen. Behalve dat ik dankbaar ben, zo blij en ik hoop zo dat de oncoloog zich niet vergist.

Hoe verder. Alle tumoren zijn weg dwz niet meer zichtbaar op de scan. Een kleine restafwijking op mijn lever. Om alle risico's uit te sluiten stelde de oncoloog een nieuwe operatie voor. Een geheel nieuwe behandelwijze , die alleen in een gespecialiseerd ziekenhuis te Amsterdam kan worden uitgevoerd. De operatie zal gericht zijn op het verwijderen van die 'afwijking'. Tevens kan tijdens zo'n operatie mijn buikholte nog eens goed gecontroleerd worden, om eventuele afwijkingen die niet mbv de scan zichtbaar zijn, te traceren. En vervolgens te verwijderen met een al even nieuwe behandelingswijze ( dank aan alle fondsen en sponsoren die onderzoek naar genezingsmogelijkheden van kanker mogelijk maken, waardoor de ontwikkeling op het gebied van behandelwijzen tav darmkanker zo ver is. Ik dank er mijn leven aan). Dinsdag as zal mijn oncoloog mijn 'geval' voorleggen aan een team artsen. Daar zal worden besloten of ik wel of niet geopereerd zal worden. Woensdagavond hoor ik of ik geopereerd word, en zo ja, wanneer. Een hersteloperatie mbt mijn stoma behoort eveneens tot de mogelijkheden. Van palliatieve zorg naar behandeling met als doel, totale genezing.

Sinds vrijdag herhaalt de gedachte zich steeds; dit is een wonder. Een 2e kans van leven. En echt wonder. Meer woorden heb ik er niet voor. Het is voor mij nog steeds amper te bevatten. Lieve allemaal, zo ontzettend bedankt voor jullie lieve woorden, voor jullie steun, voor jullie zorg, voor jullie gedachten aan mij. Voor het feit dat ik mij afgelopen maanden zo gedragen voelde door jullie. Niet alleen, nooit alleen. Ik heb dit nooit kunnen doen zonder jullie. Dank jullie wel,

liefs Anja

Vrijdag 12 augustus 2011

Dag allemaal,

Even een berichtje om te laten weten dat ik me best wel goed voel. Ik heb hele slechte weken gehad en ik ben enorm afgevallen. Dankzij een patat- en pannenkoekendieet is alles er bijna weer aan. Als ik me zondag nog zo goed voel, ga ik volgende week op vakantie naar Drenthe. Ik verheug me er heel erg op. Buitenland durf ik niet aan in verband met de chemo waar ik midden in zit, maar als het goed gaat, ga ik in oktober een week naar de zon.

De hulptroepen functioneren nog steeds erg goed. De tuin wordt gedaan, er wordt gekookt, boodschappen worden gehaald. Van de week, het moet niet gekker worden, heeft John mijn ramen van binnen en buiten gelapt.

Vanmiddag op een terrasje gezeten met Kirsten, eindelijk was daar de zon.

Volgende week geen Blog, in verband met mijn vakantie. Daarna pak ik de draad weer op.

Heel veel liefs en tot gauw......

Anja.

Woensdag 3 augustus 2011

Dag allemaal,

Vast eerder dan jullie verwachtten een bericht. Afgelopen week heb ik hoofdzakelijk in bed of op de bank doorgebracht. Ik voelde me totaal uitgeput. Vandaag gaat het iets beter. Gisteravond met Sjaak in de auto naar het strand gereden en daar wat gedronken. Zowaar ook een ienie minie wandeling gemaakt. Ik ben nog aan het nagenieten. Het was zo fijn om weer buiten te zijn! Misschien ligt het aan de goede zorgen en tips van mijn buurvrouw (ik drink bosbessensap en eet bananen), of de kookploeg die per dag verschilt maar lekkere maaltijden voor mij koken, maar vandaag voel ik iets meer energie. Ik kan weer denken over dingen die leuk zijn om te doen, dat is een tijdje weggeweest.

Het is niet alleen kommer en kwel geweest de afgelopen periode. Ik had ook heel leuke ervaringen. Een maand geleden, 9 juli, had ik alle mensen uitgenodigd die er de afgelopen maanden zo voor mij zijn geweest. In de tuin van Marjolein en Jacco, die heel veel groter is dan die van mij, met een prachtig uitzicht en een heerlijke buiten-openhaard, genoten van elkaar. Het was een bijzondere avond waar ik nog met heel veel dankbaarheid op terugkijk. Patriesz die een prachtige privé-voorstelling gaf en later op de avond nog een prachtig lied bij de buiten-openhaard zong. Rudolf die ons op zijn gitaar begeleidde bij het zingen van liedjes uit de sixties. Het was onwijs gezellig.

Dan was er nog mijn schilderavontuur. Ik heb ontdekt dat ik schilderen ontzettend leuk vind. Ik heb gelijk een reuze groot doek geschilderd (van 1 meter bij 1.20). Om zeker te weten dat dit (zie foto) geen toevalstreffer is, heb ik besloten om meer te gaan schilderen. Dick heeft een nieuw doek voor mij besteld. Je weet het nooit, misschien komt er nog eens een expositie (ik doe overigens niet aan vriendenprijsjes, dat jullie dat weten....).

Ik ben nog bij de Karavaan geweest. Voorstelling Nachtoogst. Helaas was het herfstweer dus werden wij in een schuur geprakt. Het was eigenlijk een buitenvoorstelling. Conclusie Anja: “Ik vond het niks!” Het gezelschap was gezellig, eten was heerlijk, jammer dat we naar die voorstelling moesten.

Binnenkort laat ik weer iets van mij horen.

Liefs, Anja

Vrijdag 29 juli 2011

Lieve allemaal,

Het is erg lang geleden dat ik iets van mij heb laten horen, maar vandaag is er belangrijk nieuws wat ik met jullie wil delen. Vandaag heb ik de uitslag van de scan gekregen (resultaten van de chemo-behandelingen). De chemo is goed aangeslagen. De tumor is geslonken. De oncoloog noemde het heel mooi resultaat. Alle bloedwaarden waren goed. Hij was zelf zo enthousiast dat hij direct drie nieuwe chemokuren voorstelde. Ik heb hem uitgelegd dat ik uitgeput ben en dat mijn lijf pauze nodig heeft. Mij is uitgelegd dat de continuering van de chemo de positieve effecten van de behandeling vergroot. Meer dan één week pauze wil hij me niet geven. Dat betekent dat ik op 9 augustus met drie nieuwe chemo’s begin. Ik ben ontzettend blij met het positieve bericht. Daarnaast baal ik ervan dat ik drie nieuwe chemo-kuren krijg. Ik wil 15 augustus met vakantie en ik hoopte zo dat zonder (chemo) medicijnen te kunnen doen. Maar goed, ik ga evengoed op vakantie maar dan met een zak vol medicijnen. Dit is een kort bericht, meer puf heb ik niet. Ik hoop op jullie begrip; ik heb afgelopen tijd weinig van mij laten horen omdat mij daartoe de energie ontbrak. De chemo hakt(e) er zwaar in en ik ben erg moe. Dit betekent dat ik mijn energie goed moe(s)t verdelen waardoor het blogschrijven er bij in schiet / is geschoten. Wanneer ik mij beter voel, beloof ik dat ik meer op de blog zal schrijven, alhoewel dat zeker niet dagelijks zal zijn.

Jullie belangstelling en blijken van meeleven blijven me sterken. Heel erg bedankt!

Liefs,

Anja

Dinsdag 21 juni 2011

Start van de tweede kuur. Niet echt fijn. Maar gelukkig vanmorgen opgewacht en vergezeld door Roel en Marjolein. Infuus inzetten haat ik, erg pijnlijk en ook daarna. Al dat chemische spul wordt door mijn ader niet goed verdragen. Maar ach. Ik mocht Marjolein knijpen (in d’r hand) en dat hielp. De dag verder was best gezellig. Aandacht is altijd fijn maar helemaal als het afleidt van alle slangen aan mijn lijf. En na veel en fijne aandacht van Marjolein was daar Annet, en later Sjaak. 

En zomaar, ‘mijn’ gitarist was er weer. Die er de vorige keer ook was. Ik hoopte dat al maar begreep van de verpleging dat hij er niet zou zijn. Maar toch, ook verpleegkundigen kunnen ernaast zitten. Volgende keer reserveer ik het bed naast me, speciaal voor Cock. Dinsdag is ook zijn ‘chemo-dag’. En voor de volgers van mijn blog: hij haalt de herfst. Da’s alweer verder dan augustus. Ook al weet hij niet zo goed hoe zijn tijd in te vullen, ik vind het fijn dat hij er langer is. Zijn kijk op de dingen, afscheid etc, helpt me.

Tijdens zo’n dag creëer je toch een soort jargon met mede-patiënten (wat heb jij; hoeveelste chemo is dit; is dat een pruik, goh, dat zou je ook niet zeggen;, heb jij ook bijwerkingen, nou-hou-op-en schei-uit etc). Deze keer leuke mensen d.w.z. spraakzame mensen. En om 15.00u was ik al klaar. Thuis bezorgd door Wies. De bijwerkingen zijn alweer begonnen; ik typ met handschoenen aan. Mijn handen (-palmen) en voetzolen staan in brand. Redelijk gehandicapt daardoor; de wijkverpleging is weer ingeschakeld. Typen gaat ook niet echt fijn, dus voor nu stop ik ermee,

groetjes Anja

Groet uit het MCA

Groet uit het MCA

Maandag 20 juni 2011

Dag allemaal

De eerste chemokuur is achter de rug, de eerste chemo vrije week helaas ook. Morgen start een nieuwe kuur. Het heeft weer even geduurd voordat ik zin had om weer achter mijn blog te zitten. Geen zin en geen tijd. Af en toe wil ik niet aan ziekte denken. En die weblog hangt daar natuurlijk wel mee samen ...

Terugblikkend is de eerste kuur niet tegengevallen. Toegegeven, ik ben een aantal dagen echt goed ziek geweest. Ik heb alle bijwerkingen op een na, allemaal gehad; en dat in tijdsbestek van ruim een week. Er waren dagen dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Maar tussendoor en de laatste dagen van de kuur, voelde ik me ronduit goed. Zo ook afgelopen week, de zogenaamde rustweek, een week waarin ik geen enkele pil hoefde te slikken.

Eigenlijk voel ik me of er niets, of bijna niets, aan de hand is. Heb geen pijn, ben niet of nauwelijks moe, heb energie en zin in van alles en nog wat. Eten smaakt goed, en zonder chemo mag wijn ook weer. Fietsen, wandelen, autorijden zelfs shoppen is weer leuk.

Tegelijkertijd groeit mijn behoefte mijn leven weer te normaliseren. De wijkverpleegkundigen heb ik afgezegd (als ik bel komen ze echt wel weer).  Wat ik houd is de huishoudelijke hulp die ik een dagdeel per week krijg. Heerlijk!!! Maar verder ik wil weer zelf koken, zelf boodschappen doen etc. En trouwens, die schoonmaak mevrouw is een schat maar ja ... Ik stofzuig zelf echt beter. En de was doe ik eigenlijk ook veel liever zelf. Ik hoop niet dat ze het merkt maar tussendoor doe ik eigenlijk alles zelf. Misschien kan ik klussen bedenken waar ik zelf echt geen zin in heb. Een heleboel boeken vragen om een stofdoek, bah, echt geen zin in. Maar die lieve mevrouw misschien wel ... 

Normaliseren van mijn leven. In de eerste periode kreeg ik berichten als ‘Heel veel sterkte’ en ‘Ik hoop dat je nog kan genieten van de tijd die je nog hebt’ en ‘Ondanks de donkere wolk boven je hoofd hoop ik dat je nog een lichtheid in je bestaan ervaart’ en nog meer woorden / wensen van gelijke strekking; ik kon ze waarderen, ontving de intentie. Nu merk ik dat ik er gil-neigingen van krijg. Ik begrijp nog steeds de positieve intentie maar ik ben al zoveel verder. Ik geniet, voel me goed en weet toch dat ik ziek ben. Ik wil alleen niet meer alleen-maar-patiënt zijn. Ik wil niet in ieder contact steeds weer met mijn ziekte en sterfelijkheid geconfronteerd worden. Wanneer mij verteld wordt dat ik ‘sterk’ ben en / of  ‘moedig’ kan ik daar niet zoveel mee. Hoe zou het eruit zien wanneer ik niet sterk of moedig ben. Lig ik dan in bed, spring ik van het dak of koop ik na jaren voor het eerst weer een pakje Drum (maakt toch niks meer uit)? Sterk of niet sterk zijn kwalificaties die mij niets zeggen. Ik kan niet anders dan leven zoals ik doe. Ook met de wetenschap dat ik kanker heb, verandert mijn lust in het leven niet. Eerder groeit mijn behoefte eruit te halen wat er in zit.

Ik realiseer me dat het voor een ander die niet ziek is, anders is. Wanneer je het perspectief hebt nog jaren voort te kunnen, is het een beangstigende gedachte dat je een ongeneeslijke ziekte kunt hebben. Nog niet zolang geleden waande ik me zelf gezond, en was kanker een begrip waar ik graag zo weinig mogelijk over nadacht. Wanneer er iemand in mijn omgeving met een levensbedreigende ziekte kampte, stelde ik me voor hoe zoiets zou zijn. Hoe ik daar mee om zou gaan. Hoe ik met doodsangst zou kunnen omgaan. Wie zei ooit ook al weer ‘Angst frisst die Seele auf’. Toch al een slechte raadgever, angst. En nu ben ik ziek ben merk ik dat ik dat kan aanvaarden. Dat mijn angst er niet is, of af en toe maar wel hanteerbaar. Wonderlijk, maar zo werkt dat bij mij. Maar ik merk dat het voor de wereld om mij heen nog niet zo eenvoudig is om onderscheid te maken tussen eigen doodsangst en mijn beleving van mijn ziekte. Ik weet geen recept voor een ander hoe hier mee om te gaan. Ik kan slechts aangeven wat ik nodig heb, En dat wisselt, ik merk dat ik in de verwerking van deze ziekte steeds weer stappen vooruit maak, en soms een stap terug. Soms voel ik me goed ziek, soms voel ik me top! Soms ben ik bang, soms aanvaard ik het. Mijn eigen recept voor de mensen om me heen: vraag het me, vraag hoe ik me voel maar vul niet in dat ik niet meer kan genieten, dat ik sterk ben of juist niet.

Ik geniet nog steeds van alle kaarten en mails. Maar vooral als de toon daarvan ook zo langzamerhand normaliseert. Dus verhalen over uitverkoop, nieuwe schoenen, vreemdgaan of een nieuwe liefde, perikelen op of over het werk (niet vergeten, ik houd nog steeds van een goede roddel), carriere- , studieplannen en nog veel meer: ik hoor het graag! Mijn ziekte is geen taboe en er mogen vragen gesteld worden, maar ik ben meer dan een patiënt.

Zo dat lucht op. Ik ga nu bij de buren koffie drinken. Morgenvroeg naar ziekenhuis, een dagje infuus. Joepieee!! Jullie horen nog,

liefs Anja

Donderdag 9 juni 2011

Dag allemaal

Daar ben ik weer. Heb het gevoel dat ik een paar dagen ondergronds ben geweest. Heb me behoorlijk ziek gevoeld. Mijn lichaam protesteert heftig tegen al die chemische troep die ik moet slikken. Wat kan een mens zich dan ziek voelen, ben mijn bed niet uit geweest. En de gedachte aan eten en / of drinken deed mij spontaan weer boven een teiltje belanden. Heb de chemo twee dagen moeten onderbreken omdat mijn lichaam zich moest herstellen. Via de hot-line met het ziekenhuis krijg ik steeds weer nieuwe medicijnen om de bijwerkingen van de chemo tegen te gaan. Ben een wandelende medicijnkast. Maar hoeraaa!!!! Vandaag mag ik weer aan de chemo. En nog niet overgegeven. Het gaat dus goed  (... ;-) ...). En je wordt er slank van ...

De terugval viel me zwaar omdat ik een aantal dagen klachtenvrij was, voelde me goed. Zo goed dat ik direct doorschoot in het maken van plannen maken vakantie / naar concerten / en weer iets met werk ... Ik had het nog niet bedacht of ik werd weer ziek. Is vast een teken. Dus alle afspraken en plannen maak ik weer onder voorbehoud. En alles wat ik zelf wil doen nog maar even vooruitschuiven. Zo ziet mijn tuin er weer uit om door een ringetje te halen; heeft Bert dat in een handomdraai gedaan ...

En vandaag kreeg ik zomaar weer een hand en voet massage van mijn vriendin Marieke. Beter dan medicijnen haalt zij de bijwerkingen in mijn handen en voeten weg (brandend, schrijnend gevoel). En mijn maaltijden; nog steeds iedere avond een persoonlijke kok die naar wens een menu samenstelt en bereidt. Wie heeft dat nu???? Count your blessings, en dat doe ik..

Op dit moment zit ik voor de tv en kijk naar de beklimming van Alpe d’Huez ; de dAlpe dHuZes. Sjaak, zijn broer Hans en schoonzus Ellen hebben deze berg gisteren bedwongen. Vandaag beklimt zijn broer Sam de berg 5 keer!!!!!! Wat een topprestatie, he? Helden vind ik het. Sjaak belde gisteren toen hij de top behaalde; het is bijzonder te weten dat er boven op die hoge alp ook een kaarsje voor mij brandt. Bedankt en xxxx!

Er zijn veel mensen die mij schrijven en waarvoor ik geen energie heb om ze terug te schrijven. Voel ik me schuldig over. Ik denk aan mijn broer Gerard , Janine,  en nog meer mensen. Weet dat ik aan jullie denk, dat ik jullie niet vergeet maar dat het me ontbreekt aan de puf om er goed voor te zitten om te schrijven. Het komt, beloofd.

Ik wil zo nog even naar AH, dus ik laat het voor nu hierbij. Dank voor jullie medeleven en lieve post,

tot later, Anja

Vrijdag 3 juni 2011

Anja laat weten (voelt zich te ziek om zelf te schrijven) dat de chemo zwaar valt: ziek en misselijk.


Zodra het kan pakt Anja het schrijven op de blog weer op.


Iedereen bedankt voor de lieve SMS'jes, kaarten, e-mail en bloemen.

Dinsdag 31 mei 2011

De eerste chemodag is achter de rug. Ben nu weer thuis. Bij elk kriebeltje, pijntje, rillinkje vraag ik me af of dit een ‘bijwerking’ is. Geheel volgens de voorspellingen van de verpleegkundige, krijg ik bij het aanraken van koude oppervlakten een soort van stroomschokjes. De deurklink is koud, mijn huisdeursleutel, de knoop van mijn spijkerbroek en nog een heleboel andere dingen. In feite ben ik dus als het ware ‘gewoon opgeladen’. En voor de rest ... ik voel nog niets.

Vanmorgen met een tas vol, waaronder joggingbroek-dikke trui-sokken-boeken-en nog meer, naar het ziekenhuis. Want goed voorbereid; kou-verveling-behoefte aan makkelijke kleding; ik zou niet voor verrassingen komen te staan. Wel met knikkende knieën. Daar hielp geen voorbereidend gesprek aan. Van 10.30u tot 16.00u aan infuus gehangen, af en toe wordt er een zak met andere inhoud bijgevoegd. Het is bijna een surrealistische ervaring om daar te zijn. Het gevoel dat ik in een verkeerde film beland ben, was weer terug. Ik wilde er zo heel erg niet zijn. Allemaal mensen met hetzelfde als ik, kanker. Kale hoofden maar ook hoofden met haar. Iedereen hangt aan zo’n infuus en gek genoeg ontleende ik daar wel kracht aan. Als iedereen het hier kan, kan ik het toch zeker ook. Zijn er mensen die beter worden, of niet.

Er is niet veel contact met anderen, af en toe wordt er een blik van verstandhouding uitgewisseld. Ergens in de middag kreeg ik een nieuwe buurman, ook kaal en ook infuus. Ik kon er niets aan doen maar natuurlijk luisterde ik mee met het gesprek dat hij had met zijn bezoek. En ik kon het niet laten me erin te mengen. Ik werd blij van die man, klinkt gek maar het is echt zo. Hij was gitarist in een band (the Shavers en ik heb op site gekeken hoe hij eruit zag met haar: heel goed maar dat deed / doet hij nu nog ( ;-) ) en hij had afgelopen weekend een afscheidsconcert gespeeld.            

Een groot (-s) concert in de Waerdse Tempel. Een droom-afscheid, hoorde ik hem zeggen. En nu is zijn agenda leeg ... en hoopt hij augustus te halen, maar liever september want anders is iedereen op vakantie als hij begraven wordt. Vind ik wel grappig. Ik hoop dat ik zijn blijheid, zijn levenslust net zo lang mag houden als hij. En het kan dus gewoon, ook al ben je zo ziek. Bijzondere ontmoeting. Geeft hoop.

My favourite oncoloog is toch nog even langs gekomen. Betrokkenheid doet me goed. Voorts de diëtiste en je gelooft het niet, een aardige mevrouw kwam me, naar keuze, een hand- of voetmassage aanbieden. Is een project dat in meer ziekenhuizen wordt uitgevoerd. Wil nu hier schrijven hoe het heet, maar de info zit in mijn tas en mijn tas staat achter in de auto van Wies en die is weer naar huis. Tja, sommige dingen veranderen niet ... Later meer hierover (over dat project dan). Ik vond het echt wel een verwennerij. Wat betreft betrokkenheid, ben vandaag niet alleen geweest. Vanmorgen, door Marjolein gebracht (ze was ook blijven slapen), ze werd afgelost door Roel, deze werd afgelost door Annet en last but not least, was Wies daar. Het is fijn om die mensen bij je te hebben bij wie je alleen maar hoeft te ‘zijn'. Dat maakte deze dag wel te doen.

En verder begint de voortzetting van de kuur thuis. Ik heb een giga hoeveelheid pillen die ik op vaste tijden moet innemen; sommige 1x en andere meer x daags. Hellup hoe ga ik dat onthouden. Wies gaat morgen pillendoos kopen. Ik zie het wel.

Voor vandaag stop ik ermee. John komt zo, koken&kletsen&filmpje&slapen. Wil nog wat energie voor hem overhouden, dus ik ga op de bank onder mijn dekentje...

tot later, liefs Anja

Donderdag 26 mei 2011 (2)

En zoals beloofd, een aanvulling op vanmorgen.

Vandaag naar ziekenhuis geweest. Gesprekken, informatie, onderzoek etc. Ben ‘goed’ bevonden en de chemo start volgende week dinsdag. Maandag eerst nog een voorbereidend gesprek, nog meer uitleg en informatie. Een hele rits bijwerkingen kunnen voorkomen maar hoeft niet. Misselijk kan, overgevoeligheid voor temperatuurverschillen (met name koude) en een heel boekwerk mee waarin nog meer mogelijke bijwerkingen beschreven. Lees ik andere keer wel. Kan niet anders zeggen dat ik blij ben met de oncoloog (die ene, die er zo apart uitziet). Heeft alle tijd, goede uitleg, niet te empathisch / niet te afstandelijk. Zo ook de verpleegkundigen van ik weet niet welke afdeling ik vandaag weer allemaal gehad heb. Ben dus uit ‘wachtkamer’, gelukkig. En de rest zie ik wel. Na afloop nog koffie met Sabrina en Samia (en Marjolein natuurlijk, die de hele middag bij me was xx) bij Koekenbier. Wel emotioneel om hen te zien. Maar ook heel fijn. En ook gewoon heel gezellig. En Samia beloofde echt Marokkaans te komen koken bij mij thuis. Voor mij en andere gasten (ja Mar en Sabrien, komen jullie ook?). Nu ga ik aan de bami. Gemaakt door de moeder van John; het ruikt heel lekker en ik moet zeggen; ik heb reuze honger.

Tot volgende keer!  xx Anja

Donderdag 26 mei 2011

Hallo allemaal

Vandaag weer naar het ziekenhuis. Minder angstig maar toch zenuwachtig. Als het goed is hoor ik vandaag of en wanneer de chemokuur start. Ik hoop gauw, wachten is nooit mijn sterkste kant geweest.

Denk dat ik wel aan de voorwaarden voldoe; loop langer dan kwartier (een uur op de markt, minstens). En wat betreft gewicht; ik heb gewoon een slank lijf en kon altijd al eten wat ik wil, dus ook nu. En dat zonder iets aan te komen. Ik zal dat die arts uitleggen ... ;-) ... Moet geen probleem zijn. En verder word ik homeopathisch ondersteund, dus wat mij betreft kan ik beginnen.

Afgelopen week laat zich het best omschrijven als een wachtperiode. En zoals ik als zei, wachten is me nooit goed afgegaan. Verder loopt eigenlijk alles op rolletjes. Een mevrouw sopt als een razende tornado mijn huis. Komt iedere week, wat een luxe. Alle zorg die ik mij kan wensen, is er.

Er zijn goeie dagen, waarop ik vol plannen zit en minstens de helft daarvan uitvoer. Er zijn dagen dat ik zo moe ben, dat ik bijna hele dag slaap (en  zonder moeite ‘s nachts ook). Het is bizar maar sinds ik uit ziekenhuis ben is het bijna iedere dag mooi weer. Heb nog nooit zoveel in tuin gezeten. En nu die me begint te vervelen, wissel ik dit af met terrasjes. Of ik word opgehaald en teruggebracht, en eet / drink koffie / klets / lach / huil / roddel (jawel nog steeds). Ben inmiddels op strand geweest, beter gezegd, bij het strand nl. strandtent. Kan niet wachten om weer te gaan, vrijdag staat op de planning. Mijn geheugen doet het weer. Denk ik dan. Heb het vermoeden dat wanneer iemand zegt: ‘Dat heb ik je toch gezegd’, mij test. Ik weet namelijk wel beter ... ik vergeet echt (bijna) niets meer.

En dan nog iets. Had ik de eerste weken na de verpletterende diagnose de onbedwingbare behoefte om er over te praten, te denken en/ of te schrijven; ik merk ik dat ik meer behoefte heb aan stilte. Rust. Om gewone dingen te doen. Ik merk het aan mijn schrijven, beter gezegd minder schrijven voor mijn blog. Ik ervaar af en toe tegenzin om alweer over ziekte en pijn en moeheid te schrijven. Ik bedoel, deze zaken maken belangrijk deel uit van mijn leven maar het lijkt alsof ik ze een meer prominente rol geef door er ook nog eens over te schrijven. Tegelijkertijd maakt het weblog dat ik wanneer ik mensen tegenkom met vragen, ik kan verwijzen naar het weblog en het verder over andere dingen kan hebben. Dilemma he? Ik schrijf gewoon door hoor, maar af en toe las ik een pauze in van een dag of wat.

Dus ik weet niet precies wanneer ik weer schrijf, tot morgen! Of overmorgen ...

liefs Anja

Zaterdag 21 mei 2011

Hi there

Heeft even geduurd, het vervolg mijn mijn weblog; ik kreeg al bezorgde smsjes. Of het wel goed ging, ik niet te ziek was etc. Maar nee, ik had het gewoon te druk! Het is bij mij nog steeds alles of niets; dus ik ren (ok, ik loop nu) van hier naar daar en daarna stort ik in. En nu ik bedenk wat ik allemaal gedaan heb, is het niet eens alleen maar actie die ik echt ondernomen heb. Maar de plannen gieren weer door mijn hoofd (strand, bios, stad, vrienden etc.) en daar kan een mens het ook druk van hebben. En de aanloop van veel vrienden / vriendinnen. Waar ik overigens van geniet.

Ik ben in ieder geval al naar de markt geweest afgelopen donderdag. Met mijn autootje, vond parkeerplaats praktisch naast de markt. Dat was de voorzienigheid. Mooi weer en alle kraampjes die ik ken, waren d’r. Ook gek, dat soort alledaagse dingen ondernemen. Heb af en toe gevoel dat ik in verkeerde film ben gestapt. Alles is nog zoals het was, alleen ik ben anders. Maar niemand ziet ‘het’ aan me, dus ik krijg geen voorrang bij de groentekraam. En ik kan me als vanouds ergeren aan mevrouwen die maar niet kunnen beslissen wat ze hebben willen, en gaan praten (vooral mevrouwen) midden op het ‘gangpad’. Ik had graag nog een terrasje meegepikt maar er kwam een meneer voor mijn verwarmingsketel tussen 12.00u en 17.00u. En meestal komen die pas om half 5 maar het risico wilde ik niet nemen (hij kwam al om half 1). Dat ‘irritatie-gevoel’ wanneer anderen minder snel denken / doen / begrijpen wat ik denk /doe / wil, was ik een tijdje kwijt. Ik was echt in een hele begripvolle, flexibele en tolerante staat beland. Jullie hadden me graag willen ontmoeten ... ;-) ... Daar komen wat scheuren in. Ongeduld glipt er weer doorheen..

En ik ben aangekomen (een hele kilo maar het begin is er). Ben weer op mijn gewone eten overgegaan, dat room en vet is echt niet lekker. Alleen chips dan, samen met een wijntje; da’s echt wèl lekker. En nog steeds word ik iedere avond verwend door een huiskok. Tegenwoordig word ik zelfs af en toe opgehaald; dan eet ik ergens anders en word daarna weer thuisbezorgd. Echt fijn om uit mijn huis te zijn, andere muren, andere omgeving. Of ik krijg een pannetje soep mee...

Gisteren heb ik als de Queen of Sheba hele dag bij Marjolein in de tuin gelegen. Boekjes (Mar leest de ‘Prive' ... :-0 ..., en ook nog ander leesvoer maar dat mag ik hier niet schrijven) gelezen, lunchen, taartjes etc. En uitzicht over de weilanden (Mar woont op stand). De lepelaars waren er niet, en de familie Zwaan was ook een dagje uit. De pulletjes van de meerkoetjes waren allemaal opgegeten (door een snoek denken we).  Veel gekletst, dat kunnen wij heel goed. Heerlijk was het.

En mijn vaste columniste uit Amsterdam (Marieke) verwent mij a la Sylvia Witteman, dagelijks op een kijkje in haar apenland. Eigenlijk nog leuker dan Sylvia maar niet altijd geschikt voor publicatie, ha ha. Het is jammer, jullie missen echt wat.

Gisteravond voor 't eerst naar bios. Gooische vrouwen. Kan niet anders zeggen dat 't hilarische film was. Ik kan niet laten te bedenken hoe grappig het is om zo’n soort film te maken. Eigenlijk had ik zelf mee willen doen. Niet dat ik zo uitblink in mijn acteerkunsten (ja, ik weet het; ik ben na mijn onvergetelijke debuut nooit weer gevraagd door Ozos) maar het is natuurlijk wel erg leuk. De borrel thuis maar genomen.

Mijn volgende doel is volgende week uit eten ergens op het strand. En naar de markt. En fietsen. En Evean bellen dat ze de rolstoel moeten komen ophalen.

Maandag komt er een mevrouw mijn huis schoon maken! Echt fijn. Ik heb vandaag geoefend in mijn bed verschonen; dat lukte maar nu moet ik het bezuren. Blijft toch moeilijk om een balans te vinden ik wat ik kan en wat ik wil. De tuin gaat nog niet, maar op dit moment is Sjaak de boel aan te maaien. Ruikt lekker dat vers gemaaide gras.

Ik ga zo rusten, want wil nog (zelf) boodschappen doen. Het is heel mooi weer dus misschien lukt het strand vandaag wel, of in ieder geval een terrasje. Misschien moet ik alle plannen weer bijstellen maar ach ... zonder voorpret mis ik nog meer.

Iedereen bedankt voor alle kaarten en brieven. Foto’s van een leuke maar stoute hond, bloemen, lieve brieven / kaarten / mensen die kaarsjes voor me branden (waar ik heel erg in geloof). Ik wil vandaag ook nog terugschrijven (in ieder geval Saaaabriena) maar misschien wordt het wel morgen. Wanhoop niet, ik ben er mee bezig (en ik lees alles!!).

Liefs en tot gauw, Anja

Dinsdag 17 mei 2011

Vandaag precies een week thuis uit het ziekenhuis en er lijkt zich enige routine af te tekenen in de dagelijkse gang van zaken. Opstaan, wijkverpleegkundige, eten, rusten en uitzien naar al wie er langs komt. Bed uit huiskamer is verdwenen, opgehaald. Was nog een heel gedoe. Ik kon namelijk nergens mijn voordeursleutel vinden. In mijn na-narcose-staat heb ik in het ziekenhuis allemaal sleutels uitgedeeld. Handig, als er wat is dan kan iedereen er in. Maar wie is iedereen. wie heeft mij sleutel(-s)? Een setje heb ik terug, maar toen waren de mannen met het bed al weg. Dat was nog een heel gedoe via de schuur. “Geeft niks ‘mevrouwtje’, we redden het wel” zeiden die aardige mannen (toen ik tot vervelens toe steeds maar ‘sorry’ uitkraamde). Mijn huiskamer is mijn huiskamer weer. Ziet er ook minder gehandicapt uit, als je binnenkomt. De rolstoel zijn ze vergeten mee te nemen. Het is een sta-in-de-weg en ik heb me voorgenomen dat het wel heel erg moet zijn om daar in te gaan zitten. Nog heel lang niet, als het aan mij ligt.

Vandaag de eerste keer dat ik vanmorgen alleen was. Dat wil zeggen, niemand op de koffie. En toen bedacht ik me dat ik toch wel heel graag zelf boodschappen wilde doen, dat valt nog niet mee zonder auto. Een lift dus; maar iedereen blijkt te werken op dinsdag. Een lieve buurman die me bracht en haalde. En eenmaal thuis bedacht ik wat ik was vergeten, een nieuw boek. En dat was nu net de reden waarom ik zelf naar de stad wilde ... Oh, wat verlang ik naar mijn eigen auto. En gelukkig: morgenavond is die d’r weer. Uit de verkoop gehaald. John gaat 'm persoonlijk ophalen. Oh, wat een vrijheid weer. Ik kan me er zo op verheugen!! Deze week ga ik ook weer fietsen, kijken hoe ver ik kom. Net als lopen denk ik, elke dag langer en verder. ‘s Middags kwam Edwin mij een special-bijdrage van de krant brengen; Maxima is 40 geworden. Gisterenavond het interview met haar gezien. Leuke vrouw lijkt me.

Terwijl ik dit schrijf, ruik ik de heerlijke geuren uit de keuken. Vanavond kookt Roel, dat doet hij heel goed (heeft hij echt niet van mij), krijg er spontaan honger van. Nog even wachten want vanavond eet Frans mee, geen idee hoe laat we afgesproken hebben ( mijn geheugen ... ). Dat aankomen in gewicht is nog een heel gedoe als je geen honger hebt. Zelfs koekjes en dropjes smaken niet echt. Het avondeten smaakt nog het lekkerste. En dan al die top-koks met al hun culinaire hoogstandjes die mijn keuken bemannen. Daar kan ik met mijn Knorr-wereldgerechten echt niet tegen op.

Het eten is bijna klaar en ik moet plaats maken aan tafel. Dus dit is het einde van mijn stukje vandaag,

liefs en xxxxx Anja

Zondag 15 mei 2011

Vandaag meer energie om weer te schrijven. Gisteren eenvoudig te moe en eigenlijk ook geen zin. Bovendien het songfestival was op tv. How low can you go? Het was natuurlijk bedroevend en liever was ik veel leukere dingen gaan doen. Maar ja ...

Vandaag dus goeie dag gehad. Vanmorgen koffie met Sjaak, daarna onverwacht bezoek van Wies en Taco met prachtige tuinplant. Echt fijn hen weer te zien en ... mijn avondeten voor donderdag is ook weer rond (dank je wel Wies xx), en toen kwam Marja. Goed haar weer te zien en bij te praten. Er valt genoeg te praten, te lachen en te huilen. Dag voor dag betekent eigenlijk in een soort continu hier-en nu verblijven. Bijzonder om mezelf gewaar te zijn, van hetgeen ik voel. Van wat ik zou willen. En hoe betrekkelijk makkelijk het me afgaat dit kenbaar te maken. En wat bijzonder om te ervaren dat er mensen zijn die me hierin willen kennen. Gelukkig. En tenslotte kwam Frans, vers uit Mallorca! Mijn koelkast staat voel met slagroom-vla en roomyoghurt. Tis gek, ik had niet gedacht dat ooit te zullen zeggen, maar de room komt mijn neus uit (Frans had wel erg lekker gekookt hoor).

Merk dat het beter gaat omdat ik de muren om me heen zat word. Zou wel naar het strand willen maar weiger in een rolstoel te zitten en de strandopgang is te lang (nu nog). Nu lijkt het te gaan lukken dat ik compleet met auto het strand word opgereden. Heb ik altijd al gewild. In de buurt van een leuke strandtent, dat ook. Geweldig toch! Wil van de week ook naar de bioscoop, en naar de kroeg is ook niet verkeerd. Ik houd jullie op de hoogte (misschien heb ik vervoer nodig ... ;-) ... )

Ook dit weekend weer verwend met planten, bloemen en kaarten. Zelfs van mensen die ik anders niet spreek. En alle lieve berichtjes! Dank jullie wel allemaal. Ik was van plan een langer stuk te schrijven, maar ik val in herhaling; ik laat het dus hierbij. Morgen weer, tot dan!

Liefs Anja

Vrijdag 13 mei 2011 (2)

Dag allemaal,

Vrijdagavond 20.00u en ik ben gevloerd, bek-af. Pittige dag, gevoel dat ik in een of andere achtbaan heb gezeten.

Vanmorgen hèt gesprek met de oncoloog gehad. Heeft de hele week als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd gehangen. Werd er misselijk van als ik er aan dacht. En dus deed ik mijn best dat vooral niet te doen, er er zo weinig mogelijk over te praten. Vanmorgen samen met John naar Alkmaar, waar we Marjolein zouden treffen. Als een soort 3 musketiers naar binnen. Op het ergste voorbereid. De eerste week in het ziekenhuis, toen ik echt erg ziek was, was de goede man (de oncoloog dus) al eens kennis komen maken. Ik herinner me vaag een soort Hercule Poirot- hoofd (voor de niet kenners, een kaal ei-vormig hoofd met nerd-achtige uitstraling). Maar deze man had haar!! En een heel hoog voorhoofd. Hij herkende mij ook niet, zei dat ik er goed uitzag (de schat, ik had mascara en lippenstift op en me uitgedost alsof ik een dag ging 'stadten’ in de Bijenkorf).

Maar het verhaal: er is behandeling mogelijk. Doel is de groei van tumoren tot stilstand brengen en de kwaliteit van leven te verbeteren (als het zo blijft als nu, ben ik al tevreden). Dus geen genezing, maar dat wist ik al. De ervaringen met dit soort behandelingen zijn positief; de bijwerkingen zijn redelijk tot goed te verdragen. Ik moet het nog eens nalezen want het belangrijkste dat bij mij is blijven hangen: ik word er niet kaal van. Als dat geen goed nieuws is. Ik heb net voor een goed bedrag aan kapperskosten uit gegeven. Ik was zooooo blij!! De behandeling kan pas starten als ik in gewicht ben toegenomen en mijn conditie verbeterd is. Dus mijn dieet van slagroom, volle yoghurt, appeltaart en chocolade gewoon voortzetten. Op advies van de oncoloog eveneens extra voeding via diëtiste besteld (zeer calorierijke yoghurt-drank). Over anderhalve week opnieuw controle (gewicht en bloedwaarden) en dan wordt bepaald wanneer de chemo-kuur gaat starten. Ineens ervaar ik weer een perspectief. Mijn auto staat al bij de garage; om te verkopen. Maar ik heb besloten de auto nog te houden. Het bed in mijn  huiskamer gaat d’r uit, wordt maandag opgehaald. Wanneer ik het toch nodig blijk te hebben dan is vandaag gebeld, morgen besteld (Evean, echt goed!).

En de rest ... blijft dag-voor-dag.

Wat een ontlading na het gesprek. Een echte huilbui gehad samen met John en Marjolein. Het is bijzonder om met deze twee mensen zulke intense gevoelens te kunnen delen. Ik ervaar het en hen als grote steun en ben er erg dankbaar voor! Koffie en appeltaart (!) bij Koekebier (Alkmaar-restaurant) genuttigd. Voelde me bijna weer jarig. En daarna was het op!

Thuis ruim 2 uur geslapen. En daarna nog moe. En nog steeds.

Vanmiddag even met Sjaak naar AH geweest, maar mijn energie voor vandaag is echt op! Net heerlijk gegeten, door Monique gekookt. Zij blijft ook slapen. Gezellig maar ook fijn. En na het schrijven van dit stukje verdwijn ik onder mijn dekentje op de bank. Kijken naar mijn interactieve tv die ik maar liefst met 3 afstandsbedieningen moet bedienen. En waarvan er steeds een kwijt is. Vervelend, wie zit er steeds aan, het kan niet anders dan Monique zijn.

Dag allemaal, tot morgen. Liefs en xxxx Anja

ps. Naast de berichten op de weblog krijg ik ook berichtjes, brieven en kaarten waarin mensen aangeven soms behoefte te hebben aan een meer persoonlijke noot. Een bericht dat niet voor iedereen leesbaar is. Mailen en sms-en mag ook hoor! Ik kan alleen niet altijd terugschrijven of reageren. Maar weet dat ik alles lees!

Vrijdag 13 mei 2011

Voor de mensen die totaal geen idee hebben hoe ze een reactie kunnen plaatsen, maar dat wel heel graag zouden willen, volgt hier een korte uitleg:

Allereerst druk op reacties onder het berichtje waar je een reactie wilt plaatsen. Daar vind je onderaan een tekstveld, daar is het de bedoeling de reactie te schrijven. Onder dat tekstveld staat een balkje met daarin: profiel kiezen, klik daar op en er verschijnt een scroll down menu'tje. Kies dan de optie: naam/url. Er verschijnt een pop-up scherm waarin je je naam en url in kan vullen, hier hoef je alleen je naam in te vullen. Vervolgens op ok / bevestigen klikken, daarna verdwijnt het pop-up schermpje. Klik daarna op reactie plaatsen!!! Let op !!! Je bent nog niet klaar, vervolgens verschijnen er groene letters in de vorm van een raar woord, type deze over in het balkje daaronder en klik op de bevestiging knop. Gefeliciteerd: je hebt een reactie geplaatst!!  

Hoop dat het zo een beetje duidelijk is (haha), groetjes Roel

Woensdag 11 mei 2011

Dag allemaal!

Mijn eerste zelf geschreven bijdrage aan het weblog. Het is fijn te lezen/horen dat het zo goed en graag gelezen wordt. Fijn om te weten dat er zoveel mensen zijn die meeleven. Ik verheug me elke dag op de postbode!! En ook vandaag weer veel lieve kaarten en brieven.

Vandaag mijn eerste echte hele dag thuis. Ik kan niet genoeg zeggen hoe heerlijk dat is. Opstaan wanneer ik wil. Alhoewel ... de wijkverpleegkundige zou om 9.00u komen en dat betekent op tijd op. Om 11.00u kwam ze pas ... Ach, ik heb ervaring met wat later komen dus mij hoor je niet. Morgenochtend doe ik het gewoon rustiger aan.   

Wederom prachtig weer vandaag dus veel in de tuin gelegen. Een poging gedaan om te lezen maar mijn geheugen is niet wat het geweest is. Na 2x een zelfde hoofdstuk kon ik nog steeds niet onthouden wie die vrouw was die steeds werd genoemd. Ik krijg bezoek terwijl ik niet meer weet dat ik dat heb afgesproken. Ik onthoud niet wat me verteld is ... Zo blijft de wereld nieuw en verrassend zullen we maar zeggen. 

Vanmiddag met Monique voor het eerst de stad in geweest, een ‘simpel’ boek kopen. Een die ik kan begrijpen en onthouden. Vond het moeilijk om te gaan. Bang dat ik mensen tegen zou komen die ik ken, voor teveel medeleven of juist een gebrek daaraan. Maar het weer was mooi, ik hoefde niet in een joggingbroek (want mijn gewone kleding past gelukkig nog of weer) en ik vond het gewoon leuk. Zelfs ijsje op terrasje gegeten (van de diëtiste moet ik veel room en eiwit eten, doe ik graag). En geen moeilijke ontmoetingen gehad. Gek om te zien dat de wereld gewoon is verder gegaan, terwijl die van mij op z’n kop staat ...

Bek-af daarna en de rest van de middag op ligbed in tuin bijgekomen. Ik kan weer tv kijken, tijdens mijn ziekenhuis-opname ging mijn abonnement interactief tv-kijken in. Een duidelijke gebruiksaanwijzing is bijgesloten hoe eea te installeren maar waar ik dus echt niets van snap. Maar mijn buurman wel gelukkig. Dus vanavond met Marjolein op de bank lekker tv-kijken. Of misschien alleen maar kletsen, of misschien allebei. Tussen de tranen door en momenten waarin de angst me aanvliegt, kan ik af en toe intense geluksmomenten ervaren. Blij met zulke vrienden om me heen, met zoveel mensen die me laten voelen dat ze aan me denken. Die me schrijven over wat ze die dag meemaken, gewone alledaags dingen en nog meer. Het weer dat zo mooi is, de tuin die zo mooi in bloei staat enz. Een prachtige zoon om trots op te zijn, die zulke grote stappen zet waar ik alleen maar bewondering voor kan hebben. Genoeg om te genieten. En verder ... ik doe het dag voor dag; stap voor stap. Dan lukt het me het beste.

Dag allemaal, liefs Anja

Dinsdag 10 mei 2011

Eindelijk thuis! Wat is dat fijn!

Rob en Els, de buren, hebben de tuin van Anja prachtig verzorgd. Dat geeft een welkom - thuis – gevoel. Boeketten bloemen in huis van de buren en van vrienden van Roel.

Anja heeft in de tuin gezeten en gelegen met Marjolein of Sjaak in de buurt, af en toe wat gescharreld om vervolgens weer even te gaan liggen. Mensen uit de buurt kwamen een kaart en een plant aan de voordeur afgeven. Een lief gebaar.

Anja heeft vandaag kennis gemaakt met de wijkverpleegkundige. De zorg is vandaag thuis direct van start gegaan. Het is vanuit het ziekenhuis goed geregeld.

Het is heerlijk om van het ziekenhuisregime af te zijn want zoals velen weten houdt Anja niet van regels en protocollen (en dat is zacht uitgedrukt!). Roel heeft Anja verwend met het koken van avondeten.

Anja is dus nu thuis. Hoera! Net als in de eerste week van de ziekenhuisopname slapen vrienden om toerbeurt bij Anja zodat zij de eerste nachten niet alleen hoeft te zijn.

Verder blijft Anja vasthouden aan haar motto: 'Stap voor stap en dag voor dag'.

Maandag 9 mei 2011

Vanmiddag is John bij Anja langsgeweest. Roel was ook langs geweest en net weggegaan. Anja lag zowaar in een andere kamer. Anja was uit haar kamer gezet en op een tweepersoonskamer geplaatst vanwege een andere patient  (of ze waren er toch achter gekomen dat Anja niet eerlijk was geweest over haar verhaal dat zij een bekende celebrity was en ooit in Goede Tijden, Slechte Tijden had gespeeld). Het was een kleine volksverhuizing vanwege de bloemen en de tas vol met kaarten. Het tweede bed was nog niet bezet, dus eigenlijk heeft Anja voor haar laatste nachtje in het ziekenhuis een grotere kamer gekregen. Positief gezien betrof het dus een upgrading. Anja is de ziekenhuiskamers nu wel zat dus heerlijk naar het tuintje gegaan en op het bankje even genoten van het zonnetje en de omgeving. Morgen naar huis, een hele stap maar Anja is er ook aan toe. De spullen voor thuis zijn door Edwin in het huis van Anja in ontvangst genomen. Marjolein, die morgen jarig is, brengt Anja van het ziekenhuis naar Schagen. Anja verheugt zich op zelfbereide maaltijden na het ziekenhuiseten. Volgens Anja smaakt de spinazie hetzelfde als de rode kool, alleen de kleur is anders.

Thuis gaat Anja eerst weer even wennen aan het thuis zijn. Als zij eenmaal is gesetteld zal zij zelf ook een berichtje schrijven op het blog. Vanmiddag kwam Wim van het werk langs om Anja even te zien en kwam Frans nog even een kadootje afgeven. Rond 6 uur Anja naar haar kamer gebracht en jawel, wat stond daar op haar te wachten: Bloemkool met een stukje suddervlees. Ik hoop dat het anders heeft gesmaakt dan de rode kool en spinazie. O, ja, de kapster is ook vandaag geweest. Anja moest natuurlijk even wennen maar het is weer een goeie coupe geworden.

Zondag 8 mei 2011

Vanmorgen heeft Anja veel gerust, bijkomen van gisteren.

De middag heeft ze buiten doorgebracht, eerst met Sjaak naar het hertenkamp en daarna met Annet bij het parkje van het ziekenhuis.

Vandaag is het ook gelukt om zelf een eind te lopen. Er is duidelijk vooruitgang zichtbaar en Anja wordt met de dag sterker.

Hoewel Anja er ook wel wat tegenop ziet, begint het vooruitzicht dinsdag naar huis te kunnen steeds aantrekkelijker te worden. Ze is het ziekenhuis echt zat. Rond etenstijd moest ze weer terug naar haar kamer en het voelde alsof ze "terug moest naar het gesticht."

Al met al vat Anja deze dag samen als "een rustige dag."  

Zaterdag 7 mei 2011 (2)

Zaterdag 7 mei 2011

Anja's verjaardag!! Aan het eind van de dag heeft Anja deze dag "een TOPDAG" genoemd.

's Ochtends heeft ze rustig aan gedaan om haar energie voor de middag te sparen. Zich vervolgens feestelijk aangekleed voor deze dag. In de middag was er een heerlijke picknick in de tuin van het ziekenhuis: een idyllisch plekje tussen de bomen aan het water. Voor alles is gezorgd: ballonnen aan de rolstoel, slingers en ballonnen aan de bomen, een picknickkleed, koffie en thee van het ziekenhuis, appeltaart, wortelcake, cola en witte wijn, heerlijke salades en stokbrood. Anja heeft genoten van het buitenzijn, van het gezelschap, van de bijzondere cadeautjes, van een persoonlijk lied en vooral van de witte wijn. Ze vond het jammer dat ze het maar bij één glaasje mocht houden. Anja was bang dat ze in de loop van de middag pijn zou krijgen of heel moe zou worden. Dat is echter niet gebeurd! Mede dankzij een steunende buikband die ze van de verpleging heeft gekregen.

Na het feest had Anja nog geen zin om in het ziekenhuis op bed te gaan liggen, dus heeft ze met Monique en Annet nog een stuk in de rolstoel gereden door het Alkmaarder Hout. We hadden gehoord van een mooie uitgang aan de achterkant van het ziekenhuis, maar die bleek niet geschikt voor een rolstoel. Dankzij de doortastendheid van Monique, die de rolstoel over een hek wist te tillen en van Anja, die gewoon door een smalle doorgang wandelde, is het toch gelukt om in het Hout te komen. Lekker op een bankje gezeten bij het hertenkamp en het dierengedrag (en geluiden) geobserveerd. Als uitsmijter was er vanavond geen smakeloos ziekenhuis eten, maar een heerlijke vegetarische paëlla à la Marjoleina!!

Al met al een gedenkwaardige verjaardag met Anja's als stralend middelpunt!!

PS. In het ziekenhuis denken ze dat Anja een beroemdheid is vanwege alle kaarten, bloemen en aandacht. Wat voor beroemdheid laten we lekker in het midden, maar een beroemdheid is ze wel voor ons allen!!! 

Vrijdag 6 mei 2011 (2)

Vanmorgen is John bij Anja geweest. Toen hij haar kamer in kwam, liep ze hem tegemoet. Goed om te zien en zonder slangen of 'infuustrollygeval' of hoe je zo'n ding ook noemt. Piepvrij op weg (bij elke hobbel begon dat ding namelijk te piepen en dit wekte nogal wat frustratie op). 

Voor de afspraak met de transfer-verpleegkundige snel nog even een rolstoel regelen en met zijn tweeën op weg naar de kantine. Koffie met taart, dat moest het worden. Na wat gesteggel met het kantinepersoneel over welk zakje bij welk gebakje hoorde, heerlijk even de buitenlucht opgezocht. Het ziekenhuis heeft een prachtig tuintje en met de overdaad van de zon, waande we ons even weg van het ziekenhuisgevoel. 

Om 11:00 uur terug naar de realiteit, het gesprek met de transfer-verpleegkundige. Het gesprek duurde ongeveer een half uur. Zij zal alles regelen rondom het naar huis gaan van Anja. Naast de medische verzorging moeten er ook spullen worden geregeld. Enerzijds prettig om weer bezig te kunnen zijn met het naar huis gaan, anderzijds ook moeilijk en confronterend. Na een lach en een traan lekker weer op pad, dit keer een broodje met jus uit de kantine gescoord en weer heerlijk naar het perkje. Ondertussen nog even met Mariet contact gehad, de vaste kapster. Zij komt met alle liefde maandag naar het ziekenhuis om het haar van Anja bij te punten.

Vrijdag 6 mei 2011

Anja heeft een goede nacht gemaakt. Vanmorgen koffie gedronken met John in de tuin van het ziekenhuis. Om 11 uur stond er een afspraak gepland maar daarvoor kwam Anja te laat (het was ook ...  uhhh ... zo druk bij de lift, ze kon er echt niets aan doen, hoor!). De afspraak ging over zorg voor wanneer Anja naar huis gaat. Waarschijnlijk gaat dit aanstaande dinsdag gebeuren. Vanuit het ziekenhuis wordt er van alles, materieel en immaterieel, geregeld.  Naar huis gaan ... aan een kant ziet Anja daar naar uit. Anderzijds is het ook een dubbel gevoel, confronterend. Het ziekenhuis is een beschermde omgeving. Thuis gaat ze toch, is ze bang, tegen haar ziekte en beperkingen oplopen.

Na de afspraak gepicknickt in de ziekenhuistuin. Daar was een aparte man met een vermoedelijk Poolse vrouw. Helaas kon ze niet alles verstaan wat deze mensen tegen elkaar zeiden maar het was heel interessant. Vervolgens sloeg de vermoeidheid toe; dan is het nodig om direct terug te gaan naar de afdeling. Anja heeft twee uur geslapen totdat Roel haar wakker maakte. Hij kwam met verjaardagsspullen voor de volgende dag binnen.

Het ziekenhuis eten is als vanouds: niet lekker. Het is een vreemde gewaarwording. Hoe krijgen ze het toch voor elkaar dat rode kool naar werkelijk helemaal niets smaakt?

Anja heeft wederom een grote stapel kaarten en brieven gekregen. Ze geniet ervan! Op de afdelingen denken ze dat Anja een beroemdheid is, en zij laat hen in die waan!

Donderdag 5 mei 2011

Anja heeft met een hulpmiddel, nood breekt wetten, heel goed geslapen! Dat maakte dat Anja fris en uitgeslapen wakker werd zonder paal met infuuszakken aan haar lijf! De vloeibare voeding is gestopt. Ze heeft (nog wel) astronautenvoeding om aan te sterken. In de loop van de ochtend volgde er bezoek van Sjaak en Edwin. Met de rolstoel naar de tuin gereden. Een prachtige tuin gevonden aan de zijkant van het MCA. Anja heeft enorm genoten van het buiten zijn en kletsen. Na dit genieten met haar uitputtende gezelschap van die ochtend heeft zij vervolgens twee uur geslapen. Vanmiddag geen bezoek, wat prettig was. Anja heeft voor het eerste sinds haar opname een tijd kunnen lezen.  

Anja wil haar verjaardagfeestje, indien de weeromstandigheden en haar conditie dit toelaten, verplaatsen naar de tuin van het ziekenhuis.

Woensdag 4 mei 2011

Gisteren is er een overleg geweest tussen alle betrokken artsen. Anja had begrepen daar vandaag uitslag over te krijgen en een behandelvoorstel. Ze heeft er een slapeloze nacht van gehad en heeft veel gehuild.

Vandaag bleek het gesprek met de zaalarts te zijn en niet met de oncoloog. Het enige wat de zaalarts gemeld heeft is dat op grond van de resultaten van de kweek de vermoedens bevestigd zijn: er is sprake van kwaadaardige darmkanker met uitzaaiingen. De longen en de borst zijn schoon. Binnen nu en twee weken vindt er een gesprek met de oncoloog plaats over de behandelmogelijkheden.

Het was echt een anticlimax voor Anja. En voor John en Marjolein die bij het gesprek aanwezig waren.

Na het gesprek met de arts zijn Anja, Marjolein en John naar het restaurant van het ziekenhuis getogen om daar de lunch te gebruiken. En om mensen te kijken. Volgens Anja viel er veel te zien ...

Ondertussen zijn alle infusen eruit en is Anja "paalvrij", zoals ze het zelf uitdrukt.

Anja wil graag dat haar haar geknipt wordt, maar naar de kapper gaan zit er nog niet in. En zoals bekend, is er maar één echte kapster die geschikt is om Anja's haar te knippen. John gaat nu morgen al zijn charmes in de strijd gooien om deze enig ware kapster te overreden naar het ziekenhuis te komen om Anja's haar te knippen (met toestemming van de verpleging!). Een tweede optie is bij John thuis. John: zet hem op en veel succes!!!

Dinsdag 3 mei 2011 (2)