Hallo allemaal
Vandaag weer naar het ziekenhuis. Minder angstig maar toch zenuwachtig. Als het goed is hoor ik vandaag of en wanneer de chemokuur start. Ik hoop gauw, wachten is nooit mijn sterkste kant geweest.
Denk dat ik wel aan de voorwaarden voldoe; loop langer dan kwartier (een uur op de markt, minstens). En wat betreft gewicht; ik heb gewoon een slank lijf en kon altijd al eten wat ik wil, dus ook nu. En dat zonder iets aan te komen. Ik zal dat die arts uitleggen ... ;-) ... Moet geen probleem zijn. En verder word ik homeopathisch ondersteund, dus wat mij betreft kan ik beginnen.
Afgelopen week laat zich het best omschrijven als een wachtperiode. En zoals ik als zei, wachten is me nooit goed afgegaan. Verder loopt eigenlijk alles op rolletjes. Een mevrouw sopt als een razende tornado mijn huis. Komt iedere week, wat een luxe. Alle zorg die ik mij kan wensen, is er.
Er zijn goeie dagen, waarop ik vol plannen zit en minstens de helft daarvan uitvoer. Er zijn dagen dat ik zo moe ben, dat ik bijna hele dag slaap (en zonder moeite ‘s nachts ook). Het is bizar maar sinds ik uit ziekenhuis ben is het bijna iedere dag mooi weer. Heb nog nooit zoveel in tuin gezeten. En nu die me begint te vervelen, wissel ik dit af met terrasjes. Of ik word opgehaald en teruggebracht, en eet / drink koffie / klets / lach / huil / roddel (jawel nog steeds). Ben inmiddels op strand geweest, beter gezegd, bij het strand nl. strandtent. Kan niet wachten om weer te gaan, vrijdag staat op de planning. Mijn geheugen doet het weer. Denk ik dan. Heb het vermoeden dat wanneer iemand zegt: ‘Dat heb ik je toch gezegd’, mij test. Ik weet namelijk wel beter ... ik vergeet echt (bijna) niets meer.
En dan nog iets. Had ik de eerste weken na de verpletterende diagnose de onbedwingbare behoefte om er over te praten, te denken en/ of te schrijven; ik merk ik dat ik meer behoefte heb aan stilte. Rust. Om gewone dingen te doen. Ik merk het aan mijn schrijven, beter gezegd minder schrijven voor mijn blog. Ik ervaar af en toe tegenzin om alweer over ziekte en pijn en moeheid te schrijven. Ik bedoel, deze zaken maken belangrijk deel uit van mijn leven maar het lijkt alsof ik ze een meer prominente rol geef door er ook nog eens over te schrijven. Tegelijkertijd maakt het weblog dat ik wanneer ik mensen tegenkom met vragen, ik kan verwijzen naar het weblog en het verder over andere dingen kan hebben. Dilemma he? Ik schrijf gewoon door hoor, maar af en toe las ik een pauze in van een dag of wat.
Dus ik weet niet precies wanneer ik weer schrijf, tot morgen! Of overmorgen ...
liefs Anja
zo zie je maar: alles went, ook ziekzijn. En als een vertrouwde bekende, die met je meeleeft, maar die niet meer de boventoon voert in je dagelijks leven: wel aanwezig, maar niet (meer) op de voorgrond.
BeantwoordenVerwijderenHéél goed meisje, ga zo door!!
Haa lieve Anja!
BeantwoordenVerwijderenFijn om te lezen dat je je wat beter voelt. De mindere periodes zijn vervelend, maar je moet maar zo denken: dat zijn heel wat uurtjes schoonheidsslaap :)
En groot gelijk als je geen zin hebt om alleen maar over ziek zijn en moe zijn wilt schrijven, dan moet je dat ook vooral niet doen :-) Af en toe een update hier op je blog is al heel fijn, maakt niet uit of ie nou over ziek zijn gaat of over een leuke roddel, haha!
Ik hoorde van mama dat je lekker was komen eten, wat gezellig! Ik hoop dat ik er binnenkort ook weer eens ben als jij er bent, dat lijkt me heel leuk :-)
Spannend dat je weer naar het ziekenhuis moet, ik ga aan je denken!
Veel liefs en sterkte voor de komende tijd & hopelijk tot gauw weer een keer!
xxx Hannah